TWIXTlab seminar (SEMINart) is a “living” library including lectures, readings, screenings, discussions and more activities by the TWIXTlab team and guests. In these independent meetings we explore the relations between contemporary art, the humanities and social reality.
Το σεμινάριο του TWIXTLab (SEMINart) αποτελεί μια «ζωντανή» βιβλιοθήκη με ομιλίες, αναγνώσεις, προβολές, συζητήσεις και άλλες δραστηριότητες από την ομάδα του TWIXTlab και προσκεκλημένους. Σε αυτές τις αυτοτελείς συναντήσεις διερευνώνται οι σχέσεις σύγχρονης τέχνης, ανθρωπιστικών επιστημών και κοινωνικής πραγματικότητας.
Σκιές στον φωτεινό κόσμο του φιλελεύθερου ατόμου
for English scroll down>>
Δευτέρα, 25/11/2019
Σεμινάριο με τον Γιάννη Δ. Ιωαννίδη
Η κατάκτηση της «ατομικότητας» είναι η υπέρτατη αξία, για την οποία περηφανεύονται οι μοντέρνες κοινωνίες μας: λέξεις όπως «ατομική πρωτοβουλία», «προσωπική ευτυχία», «ατομικό δικαίωμα…», «ατομική αυτονομία», κ.λπ., αποτελούν τα βασικότερα ίσως σημεία αναφοράς της ύπαρξής μας. Το ερώτημα είναι: Μπορούν τα μοντέρνα ανεξάρτητα άτομα να εμπλέκονται σε δεσμούς που συγκροτούν κοινωνία και όχι απλώς «διϋποκειμενικές» ανταλλαγές; Αναγνωρίζουμε πραγματικά και πρόθυμα μια κοινωνική —κι ακόμα περισσότερο μια πολιτική— διάσταση στην ίδια την πολύτιμη ατομικότητά μας; Ή θεωρούμε ότι διασφαλίζεται επαρκώς από τη σύναψη «κοινωνικών συμβολαίων», την εδραίωση τεχνοσυστημικών διαμεσολαβήσεων και μια «διαδικαστικού» τύπου δημοκρατία; Υπάρχει άραγε περίπτωση αυτή τη διάσταση να την παραγνωρίζουμε τόσο ώστε το κοινωνικό και το πολιτικό να «επιστρέφουν» στη ζωή μας με τη μορφή αποτρόπαιων εκδηλώσεων «μαζικότητας», ή ακόμα και ολοκληρωτισμού; Με εργαλείο την ανάλυση του Γάλλου ανθρωπολόγου Λουί Ντυμόν για τον σύγχρονο «ατομικισμό», επιχειρήσαμε να διαλευκάνουμε ορισμένες από τις σκοτεινές πλευρές αυτών των ερωτημάτων.
ENG
Shadows in the bright world of the liberal individual man
Monday, 25/11/2019
Seminar with Yiannis D. Ioannidis
The conquest of “individuality” appears to be the supreme value that our modern societies are proud of. Indeed, words such as “individual initiative”, “personal happiness”, “individual human rights”, “individual autonomy”, etc. are the most important reference points of our existence. The question is: Can modern independent individuals be involved in the bonds that make up a society and not just “inter-subjective” exchanges? Do we really and willingly recognize a social – moreover: a political – dimension to our precious “individuality”? Or do we consider it to be sufficiently secured by the conclusion of “social contracts”, the establishment of technological systems of mediation and a “procedural” democracy? Do we ignore this dimension to such an extend that the social and the political are “returning” to our lives in the form of outrageous totalitarian manifestations? Using as a tool the French anthropologist Louis Dumont‘s analysis of modern “individualism”, we tried to clarify some of the darkest aspects of these questions.
Limbo | Rafael Ramirez
for English scroll down>>
GR
The Material Ghost (προβολές και συζήτηση) | Rafael Ramirez, Αθηνά Τάκα
Δευτέρα, 16/12/2019
Ο Κουβανός μελετητής του κινηματογράφου Gilberto Perez ορίζει τον κινηματογράφο ως το έδαφος μεταξύ πραγματικών παρουσιών -τεχνικών, φυσικών παρουσιών- και μιας άυλης περιοχής, μιας θεσμοθετημένης αβεβαιότητας, όπου οι εικόνες έχουν υφανθεί μεταξύ τους ακολουθώντας μια φόρμα. Μια ταπετσαρία φωτός. Αλλά επίσης ένα νεκροταφείο, ένα μουσείο, ένας κατάλογος. Το αδιαχώριστο των εξωτερικών σταδίων –δηλαδή των σημείων εγγραφής της ταινίας ντοκιμαντέρ– από τον εσωτερικό χώρο –τη μοναδικότητά μας, σύμφωνα με τον Μαξ Στίρνερ– συνιστούν το βασίλειο του υλικού φαντάσματος. Οι ταινίες μας εξερευνούν τον κινηματογράφο του πραγματικού, τη φόρμα του και όχι την ίδια την πραγματικότητα. Εδώ η πραγματικότητα θεωρείται πάντα ως μια αμετάφραστη οντότητα. Γινόμαστε μεταφραστές ή μάρτυρες αυτού του σπασίματος: οι ταινίες Limbo, Traces of the Inscribed, Ahasverus, The Son of the Dream και Amundsen’s Dogs αποτελούν απόπειρες, ή προσχέδια ή μοντέλα που ασχολούνται με το υλικό φάντασμα.
Σειρά και διάρκεια προβολών:
for English scroll down>>
ΕΛ
Η τέχνη ως πολεμική μηχανή | Ντάνα Παπαχρήστου (μουσικός, μουσικολόγος)
Δευτέρα 20/01/2020
Ποιός είναι ο ρόλος της τέχνης και του καλλιτέχνη σήμερα; Ποιές νέες μεθόδους επιστρατεύουν οι καλλιτέχνες για να συνομιλήσουν με το κοινό τους; Πώς μεταβάλλεται η καλλιτεχνική παραγωγή από τα νέα διαθέσιμα μέσα και τα σύγχρονα διακυβεύματα; Στην ανοιχτή αυτή διάλεξη-συζήτηση η Ντάνα Παπαχρήστου επιχειρεί να συγκρίνει τη σύγχρονη τέχνη με μια ντελεζιανή και γκουατταριανή πολεμική μηχανή. Αυτή η πολεμική μηχανή παρουσιάζεται ως το αποτέλεσμα μιας ριζωματικής σχέσης έργου τέχνης και κοινού, ως παραγωγός ενός λείου χώρου που δημιουργεί ή επωφελείται από τα κατώφλια και τα όρια, ως μια νομαδική διαρρύθμιση μιας ελάσσονος τέχνης που συμπεριλαμβάνει την ίδια την αντίδρασή της στις διαρρυθμίσεις εξουσίας ώστε να παράξει αλλαγές στον ραβδωτό, διχοτομικό και δενδροειδή τους χώρο.
ENG
Art as a Machine of War | Dana Papachristou (musician, musicologist)
In what consists the role of art and the artist today? What new methods are appropriated by artists to enter into dialogue with their audience? In what ways is the artistic production altered by the new available media and the contemporary stakes? In this open talk-discussion, Dana Papachristou attempts to compare contemporary art with a deleuzian and guattarian war machine. This war machine is presented as the result of a rhizomatic relation between artwork and audience, as a producer of a smooth spaces that creates or takes advantage of limits and thresholds, as a nomadic assemblage of a minor art inclusive of its own reaction to assemblages of power and apparatuses of capture, so as to create change inside their striated, dichotomous and arborescent space.
